فریدون مشیری شاعر کوچه های نا آرام

شاعر کوچه های نا آرام

گشتم نبود نگرد نيست 

در پشت چار چرخه ی فرسو ده ا ی، کسی

خطی نوشته بود:

« من گشته ام نبود!

تو دیگر نگرد،

نیست!»

این آیه ی ملال 

در من هزار مرتبه تکرار گشت و گشت

چشمم برای این همه سرگشتگی گریست.

چون دوست در برابر خود می نشاندمش

تا عرصه ی بگوی و مگو می کشاندمش:

- در جستجوی آب حیاتی؟

در بیکران این ظلمات آیا؟

در آرزوی رحم؟ عدالت؟

دنبال عشق؟

دوست؟.........

ما نیز گشته ایم 

« و آن شیخ نیز با چراغ همی گشت....»

آیا تو نیز،- چون او- « انسانت آرزوست؟»

گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان:

ما را تمام لذت هستی به جست و جوست.

پویندگی تمامی معنای زندگی ست.

هرگز

« نگرد نیست»

سزاوار مرد نسیت...

فریدون مشیری